Το μεγάλο στοίχημα της ελληνικής κυβέρνησης ! (δηλαδή της Τρόϊκα)

  Οι άθλιες διαχειριστικές πολιτικές, των τελευταίων 30 ετών, δημιούργησαν, μετά και την επιβολή των σκληρών όρων των Μνημονίων, μία ελληνική κοινωνία, 2 ταχυτήτων.
  Από τη μία, οι στρατιές των ανέργων και τα εκατομμύρια, που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας (τελευταίο θύμα σήμερα, ένα βρέφος, από τη Λέρο, που χαροπαλεύει από ασιτία) και από την άλλη, τα εκατομμύρια εκείνων, που παρά τις περικοπές μισθών, ζουν μια χαρά και σχεδόν σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
  Αφενός, εκείνοι, που δεν μπόρεσαν ή δε θέλησαν να διοριστούν στο δημόσιο και να συμμετάσχουν στο φαγοπότι με τον Πάγκαλο και αφετέρου, τα -κάθε λογής- τρωκτικά, που ζουν και βασιλεύουν και παρά τα (αδικαιολόγητα) παράπονά τους, έχουν ακόμα ΠΟΛΥ λίπος να κάψουν.
  Δεν θέλει πολύ μυαλό, για να καταλάβει κανείς ότι μία τέτοια κοινωνία, είναι μία εν δυνάμει βόμβα, έτοιμη να εκραγεί, με απροσδιόριστες συνέπειες, που κανείς δε θέλει να φανταστεί.
   Σήμερα, βρισκόμαστε ακόμα, στη φάση του "ψυχρού" πολέμου, στο πως βλέπει πλέον κανείς "με μισό μάτι", εκείνους, που έχουν λεφτά για ψώνια, για τρόφιμα, για πετρέλαιο, για βόλτες, εκδρομές κλπ, είμαστε στη φάση, όπου κανείς απλά κρατά απόσταση από τα τρωκτικά και δεν θέλει πολλά πολλά μαζί τους.
    Οι φτωχοποιημένοι και εξαθλιωμένοι, όσοι δε βλέπουν μέλλον, δεν μπορούν να κάνουν όνειρα για οικογένεια κλπ., είναι λογικό να απομονώνονται, να αποστασιοποιούνται, δεν μπορεί να είναι στην ίδια παρέα, με κάποιους, που παίρνουν τα διπλάσια και μιλάνε για αγορές, για γάμους κ.ο.κ και αυτό είναι το λιγότερο.
    Σίγουρα, όποιος γεμίζει το καρότσι του σούπερ μάρκετ ή φοράει "επώνυμα" ρούχα ή οδηγεί ακριβό αυτοκίνητο, δε σημαίνει αυτόματα, ότι είναι τρωκτικό του Δημοσίου (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο), ωστόσο στη συνείδηση των περισσοτέρων, είναι, λόγω και της τάσης γενίκευσης, που υπάρχει !
   Αυτός είναι λοιπόν και ο μεγαλύτερος κίνδυνος, το μεγαλύτερο στοίχημα στην Ελλάδα, πως θα υπάρξει μία ανώδυνη και αναίμακτη εξισορρόπηση των υπερβολών των προηγούμενων χρόνων, μία πιο δίκαιη κοινωνία, πιο ανεκτική και με μεγαλύτερη συνοχή, διότι η διάλυση του κοινωνικού ιστού είναι πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο.
   Ο νέος, που καλείται να "ζήσει" με 400 ευρώ μισθό, δεν θέλει και δεν μπορεί να θέλει να συγχρωτίζεται με εκείνους, που "έφαγαν τα λεφτά", που τώρα στερούν από εκείνον, είναι λογικό και αναμενόμενο, οι υπαίτιοι για τη χρεωκοπία, να μπαίνουν στο μάτι και στην απομόνωση, άσχετα από το βαθμό της προσωπικής τους ευθύνης, διότι βασικός υπαίτιος, είναι το άθλιο πολιτικό (κομματικό, πιο σωστά) σύστημα, που τους δημιούργησε και τους τρέφει.
    Όταν ακόμα και την ύστατη αυτή στιγμή, π.χ ο Σταϊκούρας διορίζει τη γυναίκα του στη Βουλή, ο Παπούλιας τον κολλητό σε νοσοκομείο, τα σωματεία στις ΔΕΚΟ κάνουν απεργίες, ταλαιπωρούν τον κόσμο και στο τέλος του μήνα πληρώνονται ...κανονικά, τα μηνύματα που στέλνονται στους εξαθλιωμένους, είναι μηνύματα πολεμικά και όχι ειρηνικά.
   Αν νομίζουν ότι μπορεί να συνεχίζεται αυτό το παραμύθι για πολύ, είναι γελασμένοι, η υπομονή εξαντλήθηκε, οι προκλήσεις δεν θα μένουν για πολύ αναπάντητες !
   Οι πολιτικοί μας υπολαμβάνουν την (απαράμιλλη έως τώρα) στωϊκότητα και ανεκτικότητα των -αληθινά- δοκιμαζομένων από την Κρίση, ως λόγο να συνεχίζουν αυτά που μας χρεωκόπησαν, ωστόσο δεν είναι έτσι, η ανοχή ΤΕΛΕΙΩΣΕ...