Στις αποφάσεις επί υποθέσεων ασφαλιστικών μέτρων, που είναι όχι μόνον πολύ συχνές αλλά συνήθως και εξαιρετικά σοβαρές, ο έλλην Νομοθέτης επέλεξε την έφεση ως εξαίρεση και όχι ως κανόνα, όπως στις λοιπές αποφάσεις !
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τους ακριβείς λόγους αυτής της επιλογής, ωστόσο θεωρώ ότι είναι ..καιρός να το ξανασκεφτεί.
Από τα ανώτατα Δικαστήρια της χώρας βέβαια, έχει κριθεί ότι το, συνταγματικά κατοχυρωμένο, δικαίωμα δικαστικής προστασίας δε δημιουργεί στον κοινό Νομοθέτη την υποχρέωση να θεσπίσει δύο βαθμούς δικαιοδοσίας και έτσι το "απυρόβλητο" των αποφάσεων στα ασφαλιστικά μέτρα, θεωρείται, έως σήμερα τουλάχιστον, συνταγματικό και θεμιτό !!!
Η άποψή μου είναι ότι αυτό πρέπει να αλλάξει και σύντομα, για τους εξής βασικά λόγους :
1. Καθένας που θεωρεί ότι αδικείται από μία δικαστική απόφαση, θα πρέπει, σε ένα ευνομούμενο Κράτος Δικαίου, να έχει τη δυνατότητα να προσφύγει σε μία δεύτερη κρίση, με σκοπό την ανατροπή της. Με το ισχύον καθεστώς, ο πολίτης είναι κυριολεκτικά δέσμιος της οιασδήποτε δικαστικής κρίσης, η οποία πολύ συχνά είναι λανθασμένη (γιατί οι δικαστές είναι άνθρωποι κλπ κλπ) και μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, εξόφθαλμα και σε μεγάλο βαθμό.
Για να δώσουμε ένα αστείο, ακραίο και φανταστικό (αλλά ανάλογο!) παράδειγμα, αν ο δικαστής των ασφαλιστικών μέτρων αποφανθεί ότι το φεγγάρι λάμπει περισσότερο από τον ήλιο, είσαι υποχρεωμένος ..να σκύψεις το κεφάλι και να το αποδεχθείς !! (ΧΑΧΑ)
Με ποιά "λογική" μπορεί αυτό να θεωρηθεί συνταγματικό και νόμιμο ;;
2. Η απουσία δυνατότητας έφεσης προάγει και συντηρεί τη δικαστική αυθαιρεσία, επιπολαιότητα, απροσεξία κλπ. Αλλιώς αποφασίζει ένας δικαστής, όταν γνωρίζει ότι η απόφασή του είναι πιθανόν να ανατραπεί σε ένα δεύτερο βαθμό (πέραν της υπηρεσιακής του εξέλιξης, για την οποία ίσως ανησυχεί, είναι ανθρώπινο και ψυχολογικά αυταπόδεικτο να είναι πιο προσεκτικός) και αλλιώς κάποιος, στον οποίο, τρόπον τινά, έχει απονεμηθεί το "αλάθητο" και έχει κάθε λόγο, όχι μόνον να είναι απρόσεκτος, αλλά -δυστυχώς- και πιθανόν εμπαθής, κομπλεξικός, υπερόπτης και αλαζόνας.
Οι απρόσβλητες ανθρώπινες και εξ αυτού πεπερασμένες κρίσεις δεν έχουν θέση σε δημοκρατικές κοινωνίες και γι' αυτό η έφεση και τα άλλα ένδικα μέσα ανατροπής τους, οφείλουν να είναι ο αυτονόητος ΚΑΝΟΝΑΣ και όχι η εξαίρεση.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τους ακριβείς λόγους αυτής της επιλογής, ωστόσο θεωρώ ότι είναι ..καιρός να το ξανασκεφτεί.
Από τα ανώτατα Δικαστήρια της χώρας βέβαια, έχει κριθεί ότι το, συνταγματικά κατοχυρωμένο, δικαίωμα δικαστικής προστασίας δε δημιουργεί στον κοινό Νομοθέτη την υποχρέωση να θεσπίσει δύο βαθμούς δικαιοδοσίας και έτσι το "απυρόβλητο" των αποφάσεων στα ασφαλιστικά μέτρα, θεωρείται, έως σήμερα τουλάχιστον, συνταγματικό και θεμιτό !!!
Η άποψή μου είναι ότι αυτό πρέπει να αλλάξει και σύντομα, για τους εξής βασικά λόγους :
1. Καθένας που θεωρεί ότι αδικείται από μία δικαστική απόφαση, θα πρέπει, σε ένα ευνομούμενο Κράτος Δικαίου, να έχει τη δυνατότητα να προσφύγει σε μία δεύτερη κρίση, με σκοπό την ανατροπή της. Με το ισχύον καθεστώς, ο πολίτης είναι κυριολεκτικά δέσμιος της οιασδήποτε δικαστικής κρίσης, η οποία πολύ συχνά είναι λανθασμένη (γιατί οι δικαστές είναι άνθρωποι κλπ κλπ) και μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, εξόφθαλμα και σε μεγάλο βαθμό.
Για να δώσουμε ένα αστείο, ακραίο και φανταστικό (αλλά ανάλογο!) παράδειγμα, αν ο δικαστής των ασφαλιστικών μέτρων αποφανθεί ότι το φεγγάρι λάμπει περισσότερο από τον ήλιο, είσαι υποχρεωμένος ..να σκύψεις το κεφάλι και να το αποδεχθείς !! (ΧΑΧΑ)
Με ποιά "λογική" μπορεί αυτό να θεωρηθεί συνταγματικό και νόμιμο ;;
2. Η απουσία δυνατότητας έφεσης προάγει και συντηρεί τη δικαστική αυθαιρεσία, επιπολαιότητα, απροσεξία κλπ. Αλλιώς αποφασίζει ένας δικαστής, όταν γνωρίζει ότι η απόφασή του είναι πιθανόν να ανατραπεί σε ένα δεύτερο βαθμό (πέραν της υπηρεσιακής του εξέλιξης, για την οποία ίσως ανησυχεί, είναι ανθρώπινο και ψυχολογικά αυταπόδεικτο να είναι πιο προσεκτικός) και αλλιώς κάποιος, στον οποίο, τρόπον τινά, έχει απονεμηθεί το "αλάθητο" και έχει κάθε λόγο, όχι μόνον να είναι απρόσεκτος, αλλά -δυστυχώς- και πιθανόν εμπαθής, κομπλεξικός, υπερόπτης και αλαζόνας.
Οι απρόσβλητες ανθρώπινες και εξ αυτού πεπερασμένες κρίσεις δεν έχουν θέση σε δημοκρατικές κοινωνίες και γι' αυτό η έφεση και τα άλλα ένδικα μέσα ανατροπής τους, οφείλουν να είναι ο αυτονόητος ΚΑΝΟΝΑΣ και όχι η εξαίρεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.